لطفا از این غزل کمی آهسته بگذرید‏ ‏
‏وشال وچتر وچکمه با خود بیاورید‏‏‏
‏ وقتی که برف دره ی این سطر را گرفت‏
‏ احساس می کنید که انگار مرده اید‏
‏ حالا که چراغ را که نوشتم برای خود ‏
‏ در برف, چند چادر کوچک به پا کنید‏
‏ در سطر بعد من به شماقول می دهم‏
‏ حداقل به کلبه ای آرام می رسید‏
‏ حالا فقط اجازه دهید آخر غزل‏
‏ من از شما جدا شوم, گرچه بی امید‏
‏ این سطر را, برای خودم گریه می کنم‏
‏ غمگین تر از تصور یک قفل بی کلید‏
‏ برفی که هی از اول این متن آمده است ‏
‏ حالا تمام شعرمن را می کند سفید